Blue Zone in a Box – Anoek Oostermeijer & Naomi Steijger

Met een gedeelde fascinatie voor het samenbrengen van mensen, besloten theatermakers Anoek Oostermeijer en Naomi Steijger een voorstelling te maken waarin we de gemeenschap onderzoeken. Hebben we als mens een gemeenschap nodig? En zo ja, hoe breng je een groep mensen samen? Ze zijn op zoek gegaan naar samenlevingsvormen waarin mensen heel intensief samen lijken te leven, waarin ze bijna alles in het alledaagse leven met elkaar te delen. Zo stuitten ze op het fenomeen ‘’Blue zones’’. Blue zones zijn kleine afgebakende gebieden op de wereld waar de inwoners bovengemiddeld oud worden en uit metingen blijkt dat ze hier bovengemiddeld gelukkig zijn. Een van de grootste oorzaken hiervan lijkt te zijn dat ze het gevoel hebben bij een groep te horen. Waar zien we dat terug in onze eigen samenleving? Anoek en Naomi vragen zich af of we in een theatrale context, samen met het publiek het gevoel kunnen bereiken een groep te zijn.

Anoek Oostermeijer zoekt in haar werk naar de verbondenheid van de mens. Hierbij speelt ze met de fysieke en mentale afstand die je tot jezelf, elkaar of een plek voelt. Dit doet ze in de theater zaal, maar ook daarbuiten. Ze nodigt het publiek uit om de openbare en soms zelfs persoonlijke ruimte opnieuw te betreden en bekijken, om zo zichtbaar te maken wat er al is. Ook werkt ze vaak met miniaturen, een verkleining van de werkelijkheid, die de mogelijkheid geeft tot reflectie over dat waar we normaal midden in staan. Balancerend op de grens tussen fictie en realiteit is haar werk een bundel van theater, beeldende kunst en het leven van alledag. Een ervaring waarin er ruimte wordt gegeven aan de wisselwerking tussen wat er zich binnen in je en buiten je afspeelt.

Naomi Steijger graag dat wat we meestal niet zien, of soms zelfs onzichtbaar is op een voetstuk. Om zo een nieuw kijk kader te bieden, de wereld op een andere manier te zien en daardoor te ervaren. Zo heeft ze onderzoek gedaan naar eenzaamheid in de grote stad, wat gebeurt er met al die mensen achter deuren en raamkozijnen, die niet deel nemen, maar wel vanachter de ramen de stad bekijken? De stad is een grote inspiratiebron. Een van haar afstudeerprojecten dit jaar is het laten zingen van een groot flatgebouw in Gent (900 bewoners) waarin zij samen een requiem zingen als verzet tegen de samenloosheid in de samenleving, daarmee herdenken ze iedereen in de stad die door niemand herdacht wordt.